Tineke A. Abema – Prof. dr. at Leiden University Medical Centre
“Na mijn behandeling was ik mijzelf eigenlijk best wel kwijt. Ik dacht: ‘Wie ben ik nog en wat moet ik nu in het leven?’ En door die danslessen leerde ik echt weer om te voelen,” zegt Laura (27). Ze vindt troost in dans met lotgenoten die kanker overleefden
Bron: Laura leeft met ongeneeslijke kanker en vindt troost in dans met lotgenoten
Jongvolwassenen die overweldigd worden door kanker en een zware behandeling ondergaan vallen vaak in een gat als ze eenmaal weer thuis zitten. Pas dan komen alle emoties los. De behandeling is zo’n roller-coaster dat er geen tijd is voor de verwerking van wat er allemaal is gebeurd. Van de één op de andere dag is het leven dat zo maakbaar leek weg en komt alles op losse schroeven te staan. Veel jonge mensen ervaren dan dat ze er alleen voor staan.
Laura kwam in de periode dat ze schoon was verklaard in contact met Stichting R.A.A.F. Danst. Deze Rotterdamse stichting, opgericht door de twee voormalig Scapino-danseressen Annemarie Labinjo-van der Meulen en Bryndis Brynjólfsdóttir, richt zich op jongvolwassenen onder de veertig jaar die de ziekte hebben of hadden. Ze dansen bewust in een groep zodat de deelnemers elkaar kunnen ondersteunen.
Dansen helpt bij de deelnemers bij de emotionele verwerking. Laura: “Je hebt zo in een vechtstand gezeten dat er eigenlijk nog geen ruimte voor emoties is geweest. Tijdens het dansen voel je eigenlijk pas hoe heftig het voor je lichaam is geweest en ook hoe verdrietig het eigenlijk is geweest wat er allemaal is gebeurd, en daarmee ook de angst dat je zo dicht bij de dood hebt gestaan.”
Door te dansen krijgen de deelnemers weer contact met hun lichaam. Dat is belangrijk want die verbinding is essentieel voor fysiek en emotioneel herstel. Ze ontdekken hun eigen behoeften en verlangens die op de achtergrond zijn geraakt door de focus op de ziekte. Laura: ‘Wat heb ík eigenlijk nodig en wat wil ík eigenlijk gaan doen en wat vind ík eigenlijk belangrijk?’ Het heeft me heel erg geholpen om weer dichter bij mezelf te komen.”
Dit sluit aan bij onderzoek dat aantoont dat dans kan bijdragen aan verbeterde lichaamsperceptie en emotionele verwerking bij kankerpatiënten. Onderzoek wijst tevens uit dat dans een positieve invloed heeft op het verminderen van stress en angst en helpt bij de emotionele verwerking. Daarnaast kan dans bijdragen aan het vinden van zingeving en betekenis in tijden van onzekerheid en chaos.
Door het gebrek aan nazorg meent Laura dat dans onderdeel zou moeten worden van de reguliere behandeling: “Dit zou gewoon onderdeel moeten zijn van de behandeling. Het fysieke stuk, maar dus ook het mentale stuk, want dat draagt ook bij aan je levenskwaliteit.” Dat vindt ook palliatief verpleegkundige Anita van der Poel van het Vlietland Ziekenhuis: “Het zou mooi zijn als andere zorgverleners hier ook van op de hoogte zijn en het als een soort sneeuwbaleffect gaat werken.
- Voor meer informatie klik op